Afscheid van een Beest

Er zijn mensen in een organisatie die, als ze na 40 jaar afscheid nemen, nog steeds niet bekend zijn bij iedereen. Dat is dan geen carrière om mee te pochen maar ik wil er ook geen negatief label aanhangen want zo’n collega kan in alle rust uitstekend 40 jaar zijn of haar werk uitgevoerd hebben. Niet iedereen heeft behoefte aan reuring, (definitie reuring = bedrijvigheid, beroering, drukte, gedoe, leven, opschudding). Deze mensen vinden het prima als anderen zorgen voor leven in de brouwerij en genieten er vaak ook van maar willen zelf liever buiten de schijnwerpers blijven.
Tegengesteld aan dit principe zijn er mensen in dienst die tot in lengte van dagen voor gespreksstof blijven zorgen. Hun aanwezigheid ontgaat zelden iemand doordat ze gewild of ongewild aandacht opeisen b.v. door hun functie. Een voorbeeld van iemand die aan die eigenschap voldoet, is Vosser Jan van Beest oftewel Fokke. Lezers die zich nu afvragen over wie ik het heb, kun je op één hand tellen vermoed ik. Jan is al ruim 30 jaar werkzaam in het OV van Haaglanden in diverse functies. Na enige tijd als chauffeur bij Westnederland, kreeg hij de kans om te solliciteren als controleur en in die hoedanigheid heeft hij kans gezien zich te ontpoppen als een controleur in de ware zin van het woord. Niets en niemand ontziend maar altijd eerlijk en consequent. Wit was wit en zwart was zwart en als je er een potje van maakte, vond je Jan met verhoogde bloeddruk op je weg. Daar komt ook zijn bijnaam vandaan: Fokke. Als Jan zich opwindt, zijn toch al driftige loopje gaat een stampende tred krijgen, zijn stem zwelt wat aan en zijn teksten worden dan doorspekt met de woorden Fokke dit, fokke dat en fokke zus en fokke zo. Iedereen weet dan dat er een grens is bereikt en dat Fokke, ik bedoel Jan, in actie is gekomen.
Later schoof Jan door in de functie van Medewerker Support, een afgezwakte versie van controleur, en ook in die hoedanigheid kon je niet om hem heen. Hij heeft in al die jaren ongetwijfeld veel mensen tegen zich in het harnas gejaagd. Toch zijn er maar weinig mensen die het hem niet vergeven hebben. Soms vaar je tegen een rots in de branding op maar hij liet je nooit omslaan en verzuipen.
Nu bij Veolia is Jan van Beest actief in de rol van VOS (VervoersOnderSteuner), een soort Medewerker Support maar toch weer anders. Bij Veolia werpt Jan zich op als hoeder van het wagenpark en wee degene die slordig of nonchalant omgaat met het materiaal en materieel. Jan is een meester in het oplossen van kleine storingen en is dan ook, meestal ’s morgens vroeg, te zien met onder zijn arm de kartonnen doos met gereedschap. Een wonderlijk verlengstuk van Jan. Het doosje van 20 bij 30 cm heeft een opvallende inhoud. Schroevendraaiers, tangen, bolletjes, bouten en echt van alles door elkaar heen. Een ander zou er hopeloos van worden maar Jan weet feilloos het benodigde in de chaos te vinden. Het is een uitdaging voor hem om een bus aan de praat te krijgen als anderen de moed al opgegeven hebben. Zodoende heeft hij Veolia veel kosten bespaard die anders gemaakt zouden moeten worden om de bus bij de TD af te leveren.
Zijn opvolger zal het zwaar krijgen want vaak zal hij een vergelijking met zijn voorganger te horen krijgen. Een tweede Jan is er niet dus moeten we de komende tijd maar wennen aan het idee dat het Fokke tijdperk afgesloten is.

Jan, je bent een spraakmakende, betrouwbare en plichtsgetrouwe collega geweest. Geniet van het nieuwe tijdperk en één ding staat vast: je bent nog lang niet vergeten.